about Europe, Asia and Africa..
QM ontdekt het schizofrene land van zijn grootmoeder en maakt hiervan notities. Dat hij van de le boulet liégeois houdt is overduidelijk, vooral de zwarte, maar dat hij blauwsteen verfoeit is minder merkbaar.
Wie België begrijpen wil, doet er goed aan om eens een dagje op het Brusselse Zuid-Station rond te lopen.
Enkele weken later was er antwoord uit Frankrijk. Het was een uitleg over de problemen van plastic en de impact op de groei bij kinderen.
Thuis aangekomen, gooide ik mijn jas over een stoel, kroop meteen achter mijn houten bureau en begon onder het zwakke licht van de tafellamp te schrijven. Het was een brief aan mijn beste vriend in Frankrijk.
Dan hoor ik iets! Er komt een auto aangereden en ik werp een blik op de rode bolide. Een blik. En ik schrik. Jonge ouders, met twee kinderen achterin, rijden voorbij en laten de cabine lichtgrijs van de sigarettenrook kleuren. Broertje en zusje trekken grauw weg. Zo bleek zijn ze, deze tere kinderzieltjes.
Wij zijn Brussel! Bij ons heb je tenminste gekke en vuile plekken, en het gaat er allemaal wat langzamer aan toe. Wat zwaarder, een beetje moeizamer. Brussel is dood, lang leve Brussel!
De vrouw! Och zij, zij vecht nog wel het meest van allen tegen het verval. Zonder haar …..
‘Zie je, er is wel leven in de stad!’, roep ik blij als ik met mijn nichtje een pleintje oploop waar kinderen spelen. De ouderen op een bankje en iets verderop, op het hek erachter zitten twee zwarte kauwen met hun snavels naar beneden. ‘Bij mooi weer komt iedereen gemakkelijker weer naar buiten’!
Wat als bewoner zelf te doen? Hoe onze leefomgeving en onszelf gezonder maken? Hiervoor zijn geen grote veranderingen nodig. Alleen een kleine verandering in het levenspatroon.
Mijn nichtje en ik keren om en lopen snel de wijk weer in, weg van de autobaan. We komen dieper de stad in en zijn op zoek naar wat groen en frisse lucht. Maar daar kunnen we lang naar blijven zoeken. Er is weinig groen te zien.