Reizen

Venetië laat zich het best benaderen vanaf open zee. Gezeten op het voordek van een deftig schip, wanneer de vroege Mediterrane zon de golven goud kleurt en de meeuwen vrolijk meevliegen …

De Noord‐Franse zon brandt in mijn nek en het zweet loopt langs mijn rug naar mijn billen toe. Overal om me heen oker.

Vanuit de trein keken twee reizigers naar het uitgestrekte Russische landschap. Groene vlaktes, gele graanvelden en witte berkenbossen sierden het uitzicht. Soms zag men kromgebogen boertjes met oude Sovjettractoren het land bewerken. Het was al laat in de middag ..

Langzaam zet het lege lijnvliegtuig zijn sierlijke daling boven de halfbewolkte Japanse Zee in en na wat wolkenflarden zie ik voor heel even de kalme blauwe golven en witgrijze gebouwen alvorens zachtjes te landen in Fukuoka.

Na een vlucht van een klein uur over uitgestrekt Borneo, dat bedekt is met kleine, vederlichte schapenwolkjes, zie ik groene velden met kleine hutjes dichterbij komen. Ik ben langs bij vrienden in Sintang.

Langzaam sjokt de blauwe trein naar boven. Een koele berglucht stroomt door de open ramen naar binnen en in de coupé met blauwe leren stoelen kijken de mensen naar buiten of praten wat met elkaar.

Het is op een warme augustusdag, waarbij de zon hoog aan de hemel staat, als we met twee groene tuktuks piepend tot stilstand komen op de kleine parkeerplaats van het nog kleinere vliegveldje in de kustplaats Diani Beach.

In drie stukken brak je. Na een zachte val zonder geluid, een die meestal goed afloopt. Gelaten keek ik naar je vlucht en had geen twijfels over een goede afloop.